1. Wilija naszych strumieni rodzica
Dno ma złociste a niebieskie lica;
Piękna Litwinka, co jej czerpa wody
Czystsze ma serce, kraśniejsze jagody.
2. Wilija w miłej kowieńskiej dolinie
Śród tulipanów i narcyzów płynie
U stóp Litwinki kwiat naszych młodzianów
Od róż kraśniejszy i od tulipanów.
3. Wilija gardzi doliny kwiatami,
Bo szuka Niemna, swego oblubieńca;
Litwince nudno między Litwinami,
Bo ukochała cudzego młodzieńca.
4. Niemen w gwałtowne pochwyci ramiona,
Niesie na skały i dzikie przestworza,
Tuli kochankę do zimnego łona
I giną razem w głębokościach morza.
5. I ciebie równie przechodzień oddali
Z ojczystych dolin, o Litwinko biedna!
I ty utoniesz w zapomnienia fali,
Ale smutniejsza, ale sama jedna.
6. Serce i potok ostrzegać daremnie
Dziewica kocha, a wilija bieży:
Wilija znikła w ukochanym Niemnie,
Dziewica płacze w pustelniczej wieży.
Melodia popularna, wileńska, nieznanego pochodzenia.
Słowa Adama Mickiewicza.