1. Raduje się serce, raduje się dusza,
Gdy Pierwsza Kadrowa na wojenkę rusza.
Ojda ojdadana
Kompania kochana,
Nie masz to jak Pierwsza, nie!
2. Chociaż do Warszawy mamy długą drogę,
Ale przejdziem migiem, byle tylko ,,w nogę''.
3. Choć Moskal, psiawiara, drogę nam zastąpi
To kul z manlichera nikt mu nie poskąpi.
4. A gdyby się długo opierał, psiajucha
Każdy z nas bagnetem trafi mu do brzucha.
5. Kiedy pobijemy po drodze Moskali
Ładne Warszawianki będziem całowali.
6. A jak się szczęliwie zakończy powstanie,
To Pierwsza Kadrowa gwardyją zostanie.
7. A więc piersi naprzód, podniesiona głowa,
Bośmy przecież Pierwsza Kompania Kadrowa!
Piosenka powstała podczas wymarszu 144-osobowego oddziału Pierwszej Kadrowej (pod dowództwem T. Kasprzyckiego) dnia 6 sierpnia 1914 roku -- podczas pierwszego postoju na przedmieściach Krakowa. Autorem tekstu był warszawiak T. Oster Ostrowski, działacz Drużyn Strzeleckich, potem żołnierz I Brygady, poległy w 1916 roku na Wołyniu. W roku 1917 pochowany na warszawskich Powązkach.
,,Kadrówkę'' śpiewano na melodię warszawskiej piosenki andrusowskiej: ,,Siwa gąska, siwa po Wisełce pływa''.