1. Sadźmy, przyjacielu, róże!
Długo jeszcze, długo światu
Szumieć będą śnieżne burze,
Sadźmy je przyszłemu latu!
Szumieć będą śnieżne burze,
Sadźmy je przyszłemu latu!
2. My, wygnańcy stron rodzinnych
Może róż nie ujrzym kwiatu,
Ale sadżmy je dla innych;
Szczęśliwszemu sadźmy światu!
3. Jakże los nasz piękny, wzniosły
Gdzie idziemy -- same głogi,
Gdzieśmy poszli -- róże wzrosły,
Więc nie schodźmy z naszej drogi!
4. Idźmy, szczepmy! Gdy to znuży,
Świat wiecznego wypocznienia
Da nam milszy kwiat od róży:
Łzy wdzięczności i wspomnienia.
Pieśń pochodzi z roku 1831. Słowa do niej napisał Seweryn Goszczyński (1801-76) -- poeta i publicysta, w 1830 roku uczestnik ataku na Belweder.